در زبان طب سنتی، کیست‌ها به عنوان تجمعی از مواد بلغمی و زائد شناخته می‌شوند که بدن نتوانسته آن‌ها را از طریق مجاری طبیعی دفع کند. این مواد معمولاً در اندامی که ضعیف‌تر است، به‌صورت بسته‌بندی ذخیره می‌شوند تا به بافت‌های مجاور آسیب نرسانند. این ضعف ممکن است از قلب، دستگاه گوارش یا سیستم ادراری ناشی شده باشد. برای مثال، اگر مجاری ادراری دچار ضعف شود، ممکن است منجر به ایجاد کیست در کلیه یا مثانه گردد.

در طب سنتی، کیست‌ها دائمی در نظر گرفته نمی‌شوند، چرا که ماده زائد هستند و با اصلاح بدن باید دفع شوند. برای این منظور تقویت کلیه‌ها و قوه دافعه بدن ضروری است. استفاده منظم از نوره و حنا، و مصرف خوراکی‌هایی مانند سبزی خوردن و هویج (متناسب با مزاج فرد)، موجب گرم شدن کلیه‌ها می‌شود. همچنین سنجد و ترکیب شیر و عسل نیز برای تقویت کلیه‌ها مفیدند.

پس از آن، داروهایی برای باز کردن عروق مانند کرفس و کنگر توصیه می‌شود. مصرف روزانه آش یا خورشت کنگر، و در صورت نبود آن، دمنوش خشک‌شده آن یا جایگزینی همچون گزنه (با مصلح مناسب مانند قدومه شیرازی یا اسفرزه) پیشنهاد می‌شود.

در ادامه درمان، داروهای محلل کیست تجویز می‌شوند. برخی افراد به دلیل ضعف مادرزادی کلیه‌ها، یا عدم رسیدگی کافی در طول زندگی، به‌ویژه در مردان، به علت تخلیه نامنظم مواد زائد در بدن، مستعد ایجاد کیست‌های مکرر هستند.

برای این افراد، پس از مصرف منضج‌ها، می‌توان از ضمادهای محلل بهره گرفت. این ضمادها بیشتر در کیست‌های سینه و تخمدان اثربخش هستند، اما در مورد کیست‌های چربی اطراف کلیه نیز مفیدند. از جمله ضمادهای مؤثر می‌توان به پماد سیر و ترکیب موم عسل با تخم کتان یا تخم شنبلیله اشاره کرد که خاصیت حل‌کنندگی دارند.